De creatieve industrie

Af en toe stuit je zo maar op een weblog dat vol zit met interessante gedachten en ook nog goed is geschreven. Gapingvoid, bijvoorbeeld. Een kadootje dat je zo maar een paar uur kost om het uit te pakken.

Gapingvoid wordt gemaakt door Hugh MacLeod, een reclameman, ondernemer en cartoon-tekenaar die enige bekendheid geniet door zijn concept van de Global Microbrand. Heel kort en inadequaat samengevat: met een bijzonder product en een goede weblog ligt de wereld aan je voeten.

Maar waar komt dat bijzondere product vandaan? Daar heeft Gapingvoid een erg lange maar interessante post over, onder de titel: “How to be creative.” MacLeod zegt: “Doe je ding. Doe het niet voor het geld en niet voor anderen, doe het voor jezelf. Wees autonoom en authentiek. En werk hard. Heel hard.”

En dan? Dan is er een kans dat je succes hebt. Zo niet, dan zul je er een baantje naast moeten houden. Maar in beide gevallen heb je in ieder geval gedaan wat je moest doen.

Het is een verleidelijke filosofie. De creativo moet zijn eigen stem vinden, anders kan er nooit iets origineels ontstaan. Maar ergens klopt er iets niet. De verantwoordelijkheid voor succes of mislukking ligt niet helemaal buiten jezelf. Weinig dingen maken mij zo kwaad als ontwerpers die mij (de klant, degene die zorgt dat zij de huur kunnen betalen) vertellen dat ik mij niet met hun werk moet bemoeien omdat ik er toch niets van snap.

Ik zeg: creatief is leuk, maar als je niet bereid bent om naar de markt te luisteren ga dan alsjeblieft thuis de muren van je toilet voltekenen.