De Poolse loodgieter

Stel u heeft een hoveniersbedrijf. Een eenmanszaak. Op een goede dag ontdekt u dat Duitse hoveniers aanzienlijk meer vragen voor hun dienstverlening. U volgt een opfriscursus Duits, trekt de stoute schoenen aan en begeeft u op de markt over de grens. Na een paar dagen folderen en adverteren wordt u echter gebeld door een officieel klinkende Duitser. “U vraagt 30 euro per uur. Dat mag niet. Volgens onze sociale wetten moet u 50 euro per uur vragen.” “Maar dan ben ik net zo duur als de rest. Dan krijg ik geen klanten.” “Ja, genau.”

Stel u heeft een aannemersbedrijfje. Om een goede kwaliteit te kunnen leveren werkt u samen met gespecialiseerde timmerlieden, metselaars en installateurs. U kiest voor zelfstandigen zonder personeel, zzp ‘ers. Want die werken hard, nemen hun eigen gereedschap mee en als ze ziek zijn hoeft u ze niet te betalen. Zo kunt u als klein bedrijfje concurreren met de grotere jongens. Hun personeel kost per uur weliswaar minder dan uw zzp’ers, maar door hoger ziekteverzuim, meer overhead en een lagere productiviteit zijn ze toch duurder uit. Totdat uw zzp’ers op een dag melden dat ze voortaan een veel hoger bedrag in rekening moeten brengen. U bent niet meer concurrerend en u zult u, samen met uw voormalige zzp’ers, moeten inschrijven bij het arbeidsbureau. In de hoop om bij zo’n groot, inefficiënt bedrijf in loondienst te kunnen komen.

Flauwekulverhalen? Niet als het aan de FNV ligt. “Eenmansbedrijfjes moeten tegen minimumtarieven hun diensten gaan aanbieden. De FNV wil dat in cao's vastleggen. Met een bodem in de prijzen moet oneigenlijke concurrentie door Poolse en andere zelfstandigen uit de nieuwe EU-landen worden tegengegaan”, zo stond deze week in de krant. Als econoom hoor je dan alle alarmbellen rinkelen. Oneigenlijke concurrentie? Hoezo? Deze zzp’ers zijn in Nederland ingeschreven en moeten dezelfde belastingen, premies en heffingen betalen als hun autochtone concurrenten. Minimumtarieven zijn slecht voor de economie. Ze hebben, net als alle minimumprijzen, de eigenschap om de enige tarieven te worden. Minder vragen mag niet en meer vragen is jezelf uit de markt prijzen. Weg concurrentie, weg ondernemerschap. Hebben we in Nederland net voor elkaar dat makelaars en notarissen moeten concurreren, wil de FNV de klok weer terugdraaien. De consument is de dupe, want die betaalt uiteindelijk de hogere prijzen. En wie moet hier eigenlijk beschermd worden? De Nederlandse zzp’er? Is de FNV zich aan het voorbereiden op een fusie met MKB-Nederland?

Een tweede nieuwsbericht brengt misschien wat duidelijkheid. “Poolse ondernemers hebben hun Turkse collega's verdrongen als het gaat om de grootste groep buitenlanders die in Nederland een eigen bedrijf beginnen. Vorig jaar schreven 2600 Polen zich met een eigen zaak in bij de Kamer van Koophandel.” Dat komt niet doordat de Polen nu zo’n bijzonder ondernemend volkje zijn, maar doordat het voor Polen vrijwel onmogelijk is om hier als werknemer aan de slag te gaan. Dankzij een lobby van onder meer – u raad het al - de FNV hebben Polen en inwoners van andere nieuwe lidstaten wat dit betreft in Nederland minder rechten dan Fransen of Duitsers. Maar ze komen toch. Als zzp’ers. Zonder minimum­loon of ontslagbescherming. En dat probeert de FNV nu tegen te gaan met een middel dat veel erger is dan de kwaal.

Laat die Poolse werknemers gewoon binnen. Dan vallen ze onder de cao en kosten ze net zoveel als Nederlanders. Hoeft de FNV zich niet meer druk te maken over oneigenlijke concurrentie. Ik voorspel dat de Poolse inschrijvingen bij de Kamer van Koophandel dan snel zullen opdrogen. En ik voorspel ook dat veel werkgevers bij gelijke loonkosten liever Polen in dienst nemen dan Nederlanders. Mag de FNV alvast gaan verzinnen hoe dat komt.

categorie: economie, ondernemen